Khun240688's Blog

บทความแปลเหล่านี้ ไม่ได้ขอลิขสิทธิ์จากสำนักพิมพ์แต่อย่างใดเพียงแต่แปลเพราะความบันเทิงเท่านั้น

BURNED
Things have turned black at the House of Night. Zoey Redbird’s soul has shattered. With everything she’s ever stood for falling apart, and a broken heart making her want to stay in the Otherworld forever, Zoey’s fading fast. It’s seeming more and more doubtful that she will be able pull herself back together in time to rejoin her friends and set the world to rights. As the only living person who can reach her, Stark must find a way to get to her.  But how?  He will have to die to do so, the Vampire High Council stipulates.  And then Zoey will give up for sure. There are only 7 days left…
 
Enter  BFF Stevie Rae.  She wants to help Z but she has massive problems of her own.  The rogue Red Fledglings are acting up, and this time not even Stevie Rae can protect them from the consequences.  Her kinda boyfriend, Dallas, is sweet but too nosy for his own good.  The truth is, Stevie Rae’s hiding a secret that might be the key to getting Zoey home but also threatens to explode her whole world.
 
In the middle of the whole mess is Aphrodite: ex-Fledgling, trust-fund baby, total hag from Hell (and proud of it).  She’s always been blessed (if you could call it that) with visions that can reveal the future, but now it seems Nyx has decided to speak through her with the goddess’s own voice, whether she wants it or not.  Aphrodite’s loyalty can swing a lot of different ways, but right now Zoey’s fate hangs in the balance.
 
Three girls… playing with fire… if they don’t watch out, everyone will get Burned.
BURNED

Chapter One
บทที่ 1

Kalona lifted his hands. He didn’t hesitate. There was no doubt whatsoever in his mind about what he had to do. He would not allow anything or anyone to get in his way, and this human boy was standing between him and what he desired. He didn’t particularly want to kill the boy; he didn’t particularly want the boy alive, either. It was a simple necessity.
คาโลนา ยกมือของเขาขึ้น เขาไม่ลังเล ไม่มีข้อสงสัยในจิตใจของเขาไม่ว่าจะเป็นเรื่องใดที่เขาจะทำ  เขาจะไม่ยอมให้ใครหรืออะไรมาขวางทางของเขา  เขาไม่ได้ต้องการฆ่าใครโดยเฉพาะเด็กหนุ่มคนนี้ โดยเฉพาะเขาไม่ต้องการชีวิตของเด็กหนุ่ม หรือทั้งสองอย่าง มันแทบไม่มีความจำเป็นเลย

 He didn’t feel remorse or regret. As had been the norm during the centuries since he’d fallen, Kalona felt very little. So, indifferently, the winged immortal twisted the boy’s neck and put an end to his life.
คาโลนา เขาไม่แม้แต่จะรู้สึกผิดหรือรู้สึกเสียใจเลย เป็นเรืองปกตินับแต่ศตวรรษตั้งแต่เขาได้ตกลงมา  , คาโลนาแทบรู้สึกได้น้อยมาก ดังนั้น เขาจึงแทบไม่แยแส ปีกของผู้เป็นอมตะได้บิดคอของเด็กหนุ่มและจบชีวิตของเขาลง
“No!”
ไม่นะ
The anguish of that one word froze Kalona’s heart.
ความเจ็บปวดจากคำเพียงหนึ่งคำที่ทำให้หัวใจของคาโลนากลายเป็นน้ำแข็ง
He dropped the boy’s lifeless body and whirled around in time to see Zoey racing toward him.
เขาหย่อนร่างของชายหนุ่มที่ไร้ชีวิตลงและหมุนตัวกลับไปรอบๆ อย่างรวดเร็วในเวลานั้นก็เห็น โซอี้ ซึ่งวิ่งเข้ามาหาเขาอย่างรวดเร็ว
Their eyes met. In hers were despair and hatred. In his was an impossible denial.
ตาของพวกเขาประสานกัน ตาของเธอสิ้นหวังและเต็มไปด้วยความเกลียดชังส่วนเขาเป็นไปไม่ได้เขาปฏิเสธไม่ได้
 He tried to formulate the words that might make her understand— might make her forgive him.
เขาพยายามหาคำพูดที่อาจทำให้เธอเข้าใจและ อาจทำให้เธอให้อภัยแก่เขา
But there was nothing he could say to change what she had seen, and even if he could work the impossible, there was no time.
แต่ที่นั่นกลับไม่มีอะไรที่เขาจะพูดเพื่อเปลี่ยนอะไรก็ตามที่เธอได้เห็นไปแล้วและแม้ว่าเขาจะสามารถทำอะไรที่เป็นไปไม่ได้ก็ตาม ไม่ใช่ในเวลานี้
Zoey threw the full power of the element spirit at him.
โซอี้ ขว้างธาตุวิญญาณด้วยพลังของธาตุทั้งหมดที่มีไปที่เขา
It hit the immortal,มันปะทะเข้ากับผู้เป็นอมตะ
striking him with force that was beyond physical. 
เขาตกตะลึงกับพละกำลังที่เกินกว่าร่างกาย
Spirit was his essence— his core— the element that had sustained him for centuries and with which he had always been most comfortable,
วิญญาณที่เป็นเนื้อแท้ของเขา — แก่นแท้ของเขา — วิญญาณที่ได้ค้ำจุนเขามานับศตวรรษ และ เพียงเพื่อให้เขาเสมอที่ได้รับความสบายอย่างที่สุด
as well as most powerful. รวมถึงการมีอำนาจอย่างที่สุด
Zoey’s attack seared him. การโจมตีของโซอี้ทำให้เขาไหม้เกรียม
It lifted him with such force that he was hurled over the huge stone wall that separated the vampyres’ island and the Gulf of Venice.
มันทำให้เขาลอยข้ามกำแพงหิน
 The icy water engulfed him, smothering him. For an instant the pain within Kalona was so deadening that he didn’t fight it. Perhaps he should let this terrible struggle for life and its trappings end. Perhaps, once again, he should allow himself to be vanquished by her. But less than a heartbeat after he had the thought, he felt it. Zoey’s soul shattered and, as truly as his fall had carried him from one realm to another, her spirit departed this world.

The knowledge wounded him worse than had her blow against him.

Not Zoey! He’d never meant to cause her harm. Even through all of Neferet’s machinations, through all of the Tsi Sgili’s manipulations and plans, he’d held tight to the knowledge that, in spite of everything, he would use his vast immortal powers to keep Zoey safe because ultimately she was the closest he could come to Nyx in this realm— and this was the only realm left to him.

Fighting to recover from Zoey’s attack, Kalona lifted his massive body from the clutching waves and realized the truth. Because of him, Zoey’s spirit was gone, which meant she would die. With his first breath of air, he released a wrenching cry of despair, echoing her last word, “No!”

Had he really believed since his fall that he didn’t truly have feelings?  He’d been a fool and wrong, so very wrong. Emotions battered him as he flew raggedly just above the waterline, chipping away at his already wounded spirit, raging against him, weakening him, bleeding his soul. With blurred, blackened vision, he stared across the lagoon, squinting to see the lights that heralded land. He’d never make it there. It would have to be the palace. He had no choice. Using the last reserves of his strength, Kalona’s wings beat against the frigid air, lifting him over the wall, where he crumpled to the frozen earth.